Wandelen naar Urðarhólar in een verlaten IJsland

Het asfalt houdt op en de weg gaat verder als onverharde weg. Naast de weg staat een bord dat we alleen verder mogen rijden met een vierwielaandrijving. Onze Citroen C4 valt helaas niet onder die categorie. Na enig wikken en wegen besluiten we om toch door te rijden en te kijken wat de conditie van de weg is. In IJsland mag je officieel alleen van dit soort wegen gebruik maken als je een vierwielaandrijving hebt. Bij pech wordt er dus ook geen hulp gestuurd. Hobbelend rijden we langzaam verder, maar grote gaten blijven uit. Eigenlijk is de conditie van de weg prima, behalve de steenslag die we af en toe horen.

Voor ons doemen bergen op in een groen landschap. Er ligt zowaar nog sneeuw op de berghellingen. In een kaarsrechte lijn rijden we er naar toe en vlak voor de bergen buigt de weg ineens af naar links. We stoppen de auto en stappen midden in een verlaten landschap uit. Voor de twee pieken stroomt een rivier, die zich splitst en als woest kabbelende beken voor de bergen langs stroomt. Het is stil hier, behalve een kletsende Wouter horen we alleen het gekabbel van het water. We zijn de enige in de wijde omtrek. Heerlijk!

De weg gaat slingerend verder door een heuvelachtig landschap en kruipt langzaam omhoog. We zijn op weg naar het startpunt van de trail naar Urðarhólar. Het is een wandeling van ongeveer 2 km door een bergachtig landschap naar het meer Urdarholavatn. Urðarhólar is een berg die ontstaan is na een landverschuiving van Ryoliet, een lichtgekleurd steensoort.

Zonder al te veel problemen parkeren we bij het startpunt. Er staat een bord met een kaart waar we even een blik op werpen. Het is duidelijk dat we in een niet toeristisch gedeelte van IJsland zijn, want we zijn de enigen. We verzamelen onze spullen terwijl Wouter alvast de omgeving verkend en in het rond rent. Vanaf de parkeerplaats loopt een smal pad door een groen landschap. In het begin lijkt het nog op een pad, maar verderop is het niet meer dan een drassig terrein. Het veert wel lekker onder je voeten.

Gelukkig is de route goed aangeven met kleine gele paaltjes. De grond is begroeid met mossen en kleine planten. Hier en daar staan een paar mooie paarse bloemen: het zijn alpenhelmen. Ze lijken een beetje op Edelweiss, maar dan in het paars. Ook zie ik de nationale bloem van IJsland: de Holtasoley oftewel zilverkruid. Dit is pas sinds 2004 de nationale bloem van IJsland. Het is een wit bloempje met een gele kern. Ik spot nog meer bloemen; paarse, gele en roze. Ze bieden een leuke afwisseling voor het eeuwige groen. Veel planten staan in bloei maar het is een overwegend groene wereld waar we doorheen lopen.

Wouter heeft de smaak te pakken en loopt steeds tussen twee van ons in. Dan weer bij opa en oma, dan weer bij ons, er zijn genoeg handjes om vast te houden. En als hij moe wordt, dan nemen we hem een stukje in de draagzak. Het is een heuvelachtig terrein en kunnen boven steeds goed om ons heen kijken. De licht bruine bergen in de verte komen steeds dichterbij. Op de bergflanken ligt nog tamelijk wat sneeuw. Na de laatste klim spot ik een rivier, die tussen ons en de bergen ligt. Ik vraag me af of we erover kunnen, maar renmaal bij de rivier zie ik genoeg stenen in het water liggen. Zo kunnen we met droge voeten oversteken. Ietwat wiebelend lopen we, Eamon met Wouter in zijn armen, een voor een over de stenen naar de overkant. Wouter vindt het geweldig.

We volgen het water een stukje totdat we bij de bergen zijn. Dit is een mooi eplek voor een kleine pauze, het is tijd voor een koekje en wat drinken. Daarna moet er natuurlijk in de sneeuw gespeeld worden. Wat een mooie omgeving. De bergen, het groen, het water; het is genieten. Voor mijn gevoel zijn we mijlenver van de bewoonde wereld. In de wijde omtrek is geen kip te bekennen en het is hier zo stil. Er zijn geen geluiden van auto’s of andere mensen. Als we verder lopen, wordt dat gevoel alleen maar verstrekt. Het is bijzonder om door deze wereld te struinen. Bergje op, bergje af, we springen over watertjes en trotseren nog een rivier. Het is een wereld van ons vijf.

Als Wouter moe wordt, neem ik hem in mijn draagzak. Binnen no time heb ik een slapende jongen. Wandelen, spelen in de sneeuw, de buitenlucht, het is allemaal vermoeiend voor zo’n kleine jongen. Mijn camera krijgt ook meteen pauze. Met een hand fotograferen is niet te doen. Dus ik kijk maar eens goed op mij heen en ik geniet. Ik geniet van het landschap, van de leegte en van de rust. Maar het is vooral de ruimte die indruk maakt. Geen huizen, flats, electriciteitskabels of reclameborden. Het is een grote, groene, glooiende vlakte van prachtige natuur. Een schitterend panorama.

Op IJsland zijn maar een handje vol bomen te vinden en hier is geen enkele boom, zelfs geen struik te bekennen. Je hebt het gevoel dat je mijlenver kan kijken. De vergezichten zijn adembenemend mooi. De bomen die we eerder in IJsland gezien hebben, zijn niet heel erg groot. Er is een grapje hier in IJsland, dat als je verdwaald raakt in een IJslands bos, je alleen maar op hoeft te staan om de weg te vinden. Dat is ook wat het allemaal zo bijzonder maakt. Het is een landschap met bergen en verder is het leeg. Planten zijn niet hoger dan een paar centimeter. Het enige wat we tegenkomen zijn wat schapen en een paar nerveuze snippen.

Langzaam begint het te regenen. De druppels maken Wouter weer wakker. Door de wind heeft hij last van koude voeten. Oma lost het op door haar jas om zijn voeten te binden. Uiteindelijk komen we weer bij de auto uit en dat voelt als een hele prestatie na onze wandeling dwars door het landschap. Het verlaten landschap laten we achter als we weer terugrijden naar ons guesthouse. Het was een geweldige wandeling. Een paar uurtjes in een uithoek van IJsland. Van een onbewoonde wereld komen we terug in de bewoonde wereld. Nou ja bewoond, Borgarfjörður eystri heeft zo’n honderd inwoners. Dus we genieten nog even verder van de rust … vanuit de hottub met uitzicht over de baai.