De wereld van de cowboys op de Calgary Stampede

Als we de tram instappen, is het wel duidelijk dat er wat gaande is in de stad. Overal om ons heen spotten we cowboyhoeden in alle maten, vormen en kleuren. Ook op de tram zelf kijken een paar mooie dames met cowboyhoed ons lachend aan. Ik ben heel erg benieuwd naar de Calgary Stampede. Het wordt niet voor niets de Greatest Outdoor Show on Earth genoemd, dus dat belooft wat.

We stappen vlak bij het terrein uit en moeten nog een stukje lopen. We volgen gewoon de andere mensen naar de ingang. Hier sluiten we in een van de rijen aan om een kaartje te kopen. Het gaat allemaal heerlijk snel dus voor we het weten lopen we het terrein op. We kijken even bij een grote plattegrond; er is zo veel te zien en te doen. Als eerste duiken we een grote, overdekte hal in. Hier staan allemaal verkopers hun waren aan te prijzen, allemaal in het teken van cowboys. Wouter wil heel graag een cowboyhoed, dus bij een van de tentjes laat Wouter zijn oog gaan over de keur aan cowboyhoeden. Hij wordt geholpen door een stoere cowboy, die hem even optilt zodat Wouter in de spiegel kan kijken. Uiteindelijk kiest hij een mooie, witte cowboyhoed uit. Ik besluit dat ik niet achter kan blijven en kies er ook een uit. Ik ga uiteindelijk voor een rieten hoed. Zo kunnen we in stijl over de Calgary Stampede lopen. Het is ook een warme dag en de cowboyhoed biedt toch wat verkoeling. Nu begrijp ik wel waarom al die cowboys er eentje dragen.

We slenteren verder langs de vele stalletjes tot we bij een suikerspinmachine komen. Wouter grijpt zijn kans en een paar tellen later loopt hij tevreden met een knalblauwe suikerspin naar buiten. We gaan even in het gras zitten voor een klein podium waar net een show van Thomas de Trein begint. Heerlijk in het nogal warme zonnetje kan Wouter in alle rust zijn suikerspin opeten.

Als we verder lopen over het gigantische terrein, komen we op de kermis. Hier lopen we ook tegen een stoeltjeslift aan. Hoewel we nog fris en fruitig zijn, nemen we toch de stoeltjeslift naar de andere kant van het terrein. Samen met Wouter neem ik op het bankje plaats en dan gaan we de lucht in. We kijken naar de enorme kermis, we zwaaien even naar Eamon die op de bank achter ons zit en voor we het weten zijn we al aan de overkant. Hier lopen we tegen een groot gebouw aan waar de rodeo wordt gehouden. Het zou wel erg leuk zijn om die te kunnen zien, dus informeren we bij de kassa en er zijn zowaar nog plaatsen. Deze zijn wel vol in de zon, maar met onze mooie hoeden moet dat geen probleem zijn. We kunnen niet naar de Calgary Stampede geweest zijn zonder een rodeo te hebben gezien. Dus ik ben blij dat het gelukt is, geen cowboys zonder rodeo!

We hebben nog even de tijd voor de rodeo begint, dus lopen we over de kermis. Het is er gezellig druk. Ik ga met Wouter samen in het reuzenrad, terwijl Eamon blijft liever met beide benen op de grond blijft. We hebben zo een nog beter uitzicht over het terrein. Na een paar rondjes staan ook wij weer met beide benen op de grond. Dan is het tijd voor de rodeo. I’m so excited. We lopen naar de ingang. Ik heb er zin in en ben heel benieuwd. We wapperen met onze kaartjes en lopen het grote gebouw binnen. We zitten links op de tribune een stukje van de met zand gevulde arena verwijderd.

Het duurt nog even voor het begint, dus haal ik wat snacks uit de tas. Knagend op een wortel kijkt Wouter eens rond in de wondere wereld van de rodeo. Zijn ogen spotten mensen met popcorn, daar heeft hij ook wel zin in. Dus even later loop ik naar binnen om een grote bak te halen. Dan klinkt er een stem door de luidspreker en het spektakel begint. Als eerste komt er een soort fanfare, ze zijn allemaal gekleed in geruite overhemden om de rodeo feestelijk te openen. Daarna maken de paarden hun opwachting, met vele gekleurde vlaggen denderen ze door de arena. Alle deelnemers staan in een halve cirkel op de arena. Het zijn op en top cowboys met hun hoeden, overhemden en jeans. Iedereen is er klaar voor dus barst de rodeo los.

Alles wat we wel eens op tv gezien hebben, zien we nu met onze eigen ogen praktisch voor onze neus gebeuren. Mannen proberen zo lang mogelijk in het zadel te blijven van een wild bokkend paard, vrouwen racen zo snel mogelijk langs een paar tonnen, kalfjes worden achterna gezeten en gevangen met een lasso, daarbij krijgen de deelnemers minpunten als ze te ruw met het dier omgaan.

In de pauze loop ik even naar binnen om onze bak popcorn te laten vullen, dat kan hier dus gewoon, en een stuk pizza te halen. Knabbelend op de popcorn zien we hoe een wild bokkende stier uit een hok komt met een man op zijn rug, binnen een paar seconden bijt hij in het stof. Zijn tegenstanders doen het al niet veel beter, ze houden het nog geen 10 seconden vol. Niet dat ik het beter zou doen, ik zou niet eens in de buurt van die stier willen komen. Als laatste is het tijd voor steer wrestling. Een man op een paard moet zo snel mogelijk achter een loslopende stier aan en die naar de grond werken. Onder de indruk van alles wat we gezien hebben lopen we het stadion weer het. Wat was dat leuk om een keer een echte rodeo mee te maken.

Na de rodeo lopen we over de kermis, verkennen een boerderij en bekijken een heus Indianendorp. We zien koetsen en stallen vol met koeien en paarden (van klein tot groot). In een ander gebouw lopen we tegen een grote arena aan waar ze bezig lijken te zijn met een show-je-koe of iets dergelijks. Het is hier rustiger dan bij de rodeo en het lijkt ook een serieuzere zaak. Beneden in de arena, zien we ook cowboys in actie: er worden een vijftal schapen bijeen gedreven door een cowboy ter paard. De kermis is toch wel favoriet bij Wouter, er is een obstakel run voor kinderen. We komen er meerdere keren terug zodat Wouter weer een rondje over het parcours kan doen.

De middag loopt ten einde en onze magen beginnen een beetje te knorren. Er is genoeg keuze op de kermis waar vele eettentjes staan. Ik ga voor de hamburger en neem er een mango-smoothie bij om nog enigszins het gevoel te hebben dat ik iets gezonds eet. Hmm, die hamburger smaakt goed! Na een halve dag rond gelopen te hebben in de wereld van de cowboys, zijn onze voeten erg moe geworden. Het aantal mensen lijkt ook ineens exponentieel gegroeid te zijn, dus nemen we de stoeltjeslift terug naar de andere kant. Ik werp nog even een blik op de Greatest Outdoor Show on Earth die onder mij voorbijgaat. Het was zeker de moeite waard om een dagje Calgary in te lassen voor dit spektakel. Het was geweldig, zeker om de rodeo een keer mee te maken. Het is weer even wat anders dan al het natuurschoon wat we in de nationale parken gezien hebben en nog gaan zien. Morgen is het weer tijd om terug te gaan naar de Rocky Mountains.

Calgray, Canada
Augustus 2015