Zonsopgang bij de Bromo

Ik slaap nog maar net of er wordt al op de deur geklopt. Opstaan! De klok geeft 3.30 uur aan, wat een tijd om op te staan. Het is pikkedonker en de zonsopgang lijkt nog ver weg te zijn. Het ontbijt slaan we op dit tijdstip maar even over. Voor mijn gevoel hebben we net gegeten. Buiten het hotel staat er al een jeep klaar. Ook lopen er mensen rond die ons mutsen en sjaals proberen te verkopen, maar zo koud is het niet, ook al zitten we op de rand van de Tengger krater op een hoogte van zo’n 2100 meter.

Zonsopgang bij Bromo — Rijden in het donker door de krater

Met Paul en Charlotte stappen we in de jeep en gaan we op weg. Eerst rijden we de steile weg af de krater in, maar veel is er nog niet te zien buiten, behalve een lichte gloed aan de horizon. Aan het gehobbel te voelen rijden we over een niet al te beste weg. Na een tijdje rijden we ook weer omhoog. We zijn op weg naar het uitkijkpunt op de berg Penanjakan, vanaf daar moeten we alle vulkanen, vijf stuks, in de enorme krater kunnen zien. De Bromo ligt met nog vier andere vulkanen in de Tenggerkrater, het is dus eigenlijk een vulkaan in een vulkaan. Als we er aankomen staan er al veel jeeps. We zijn niet de enige die zo gek zijn om vroeg uit de veren te komen.

Het is nog steeds donker als we uitstappen. Paul en Charlotte lassen een kleine koffiepauze in, terwijl Eamon en ik alvast omhooglopen naar het uitkijkpunt om een plekje te zoeken tussen alle mensen in. Even later komen ook Paul en Charlotte bij ons staan. Langzaam wordt het lichter om ons heen en de lucht kleurt intens geel. De vulkanen beneden ons laten zich steeds meer zien. Een wijds landschap onthult zich voor ons. De Bromo zelf is al tien kilometer breed en eromheen is het verrassend groen. Naast de Bromo liggen de vulkanen Kursi en Batok, de Watangan en Widodaren moeten er ook ergens achter liggen, maar die kunnen we niet zo makkelijk onderscheiden. De vulkaan Semeru is de grote aandachttrekker, achter de kraterrand steekt deze vulkaan pontificaal de hoogte in. Met zijn bijna 3700 meter is de Bromo met zijn buren maar een dwerg. Om de zoveel tijd stoot Semeru dikke rookwolken uit, het is een van de meest actieve vulkanen hier op Java. Ook de Bromo doet zijn best om niet onder te doen voor zijn grotere boer en stoot ook witte wolkjes uit.

Als de zon over het randje van de vulkaan uitkomt, is een deel van de krater nog gevuld met witte wolken. Ze steken sterk af tegen de donkere pieken van de drie vulkanen. De wolken verdwijnen als snel voor de zon als deze steeds verder omhoog klimt. Inmiddels heb ik wel een beetje spijt dat ik geen muts en sjaal heb gekocht. Het is behoorlijk koud hier op de kraterrand. Diep in mijn jas gedoken kijken ik naar het indrukwekkend landschap voor me. De grillige bergen, het groen en de rookwolken maken dit tot een bizar en adembenemend landschap. Het is het meer dan waard om hier zo vroeg voor mijn warme bed uit te moeten.

Als de zon goed en wel aan de hemel staat, lopen we terug naar de jeep. De chauffeur rijdt ons de krater weer in. Eamon en ik stappen met mijn vader uit en Charlotte rijdt met de jeep verder naar de Bromo. We lopen met zijn drieën in een prachtige en vooral gigantisch grote krater. Dit stuk wordt ook wel de Sea of Sand genoemd. Een betere naam zou de Sea of Gras geweest zijn. Het is helemaal geen grauwe wereld maar verbluffend groen. Tussen het zwarte zand steken ontelbare grassprietjes hun kop op. Aan de ene kant hebben we een groene kraterrand en aan de andere kant een groene vulkaan. Al dat groen verwacht je niet in een wereld van rook, as en lava.

Als we door de krater lopen, is het vooral heel stil. Er zijn geen andere mensen en er komen maar sporadisch wat jeeps voorbij. Verder zijn we met zijn drieën. Het is genieten. Na een uur lopen zijn we bijna bij de Bromo. Mannen op paarden komen ons tegemoet rijden met de vraag of we een lift willen hebben. Maar wij lopen liever.

Bij de Bromo wacht ons een steile klim naar de kraterrand. Het groen heeft plaatsgemaakt voor een kaal en grijs landschap. Ik zou zo maar op de maan beland kunnen zijn. Het lijkt wel of de stenen helling een zee van golven is. We trotseren de steile helling, bijna boven moeten we nog 250 treden omhoog. Het is een zware klim, Eamon is uiteraard als eerste boven, waar Charlotte al op ons zit te wachten.

Als we op de top van de Bromo staan, worden we beloond me een fantastisch uitzicht. We kijken zo de krater in waar een grote, witte wolk omhoogkomt. In de lucht hangt de geur van zwavel. Het is een compleet andere wereld dan die beneden in de krater. Een wereld van steen en rook, op en top een wereld van rook, as en lava. Op de kraterrand lopen ook wat mannen rond die bloemen verkopen om in de krater te gooien als offer. We bedanken en genieten van het uitzicht.

De weg naar beneden gaat een stuk makkelijker. De jeep brengt ons weer terug naar het hotel. Hier kunnen we meteen bij het ontbijt aanschuiven. Een gebakken ei en een kop thee gaat er wel in. Het is 8.00 uur en de dag begint pas, maar wij hebben er al een halve dag opzitten. Wat een fantastisch begin!