Een weekje bos vlakbij Putten
Weken ben ik aan het plannen en googelen geweest voor een leuke trip door het zuiden van Zweden. Toen kwam corona en vielen alle plannen in het water. Gelukkig hadden we nog niets geboekt. Een paar dagen voor de meivakantie besluiten we om er toch een weekje tussenuit te gaan. We vinden een huisje van Landal vlak bij Putten en nog belangrijker: het park ligt direct aan het bos. Dus laden we de auto vol met eten en spelletjes. De laptop en PlayStation gaan ook mee. Even weg uit de drukke wereld van afstand houden.
Ergens in de middag rijden we een bosrijke omgeving in en even later duikt de ingang van het park op. Eamon gaat Ergens in de middag rijden we een bosrijke omgeving in en even later duikt de ingang van het park op. Eamon gaat inchecken en komt al snel terug met de sleutel. Ons huisje voor de komende paar dagen ziet er mooi en netjes uit, compleet met zolder en sauna. Het ligt omgeven door gras en de huisjes naast ons lijken niet bezet te zijn. We pakken alles uit en installeren ons in het huisje. Na het eten gaan we nog even de benen strekken. Binnen tien minuten staan we midden in het bos en nog belangrijker, er zijn weinig andere mensen. Heerlijk!
’s Ochtends ontbijten we in alle rust voor Eamon en ik een rondje gaan hardlopen. Het is weer eens wat anders om door een bos te rennen. Dan is het tijd om te lunchen. Later op de middag gaan we weer een frisse neus halen in het bos. We lopen lukraak een rondje, hier weer links, daar weer rechtdoor. Wouter vindt het erg leuk om zo kriskras door het bos te lopen. Onderweg spot Wouter nog een pad op het pad. Terug bij het huisje vermaak ik me met mijn macro-lens voor de deur. Er staan volop paardenbloemen die klaar zijn om hun zaadjes de wereld in te sturen. Eamon en ik doen onder aanmoediging van Wouter nog een potje badminton. Na het eten is het weer tijd voor een spelletje: Snakes & Ladders uit het grote boek van Geronimo Stilton is favoriet.
Aan het eind van de ochtend gaan we naar Kootwijkerzand. De parkeerplaats is zo goed als leeg als we er aan komen. We volgen een route van 4 km. Eerst lopen we een stukje door het bos voor we op de zandverstuiving uitkomen. Het lopen gaat een stukje zwaarder zo over het zand, maar het is wel een mooi stuk. Wouter graaft onderweg nog wat in het zand, we krijgen een bui op onze kop en dan lopen we het bos weer in. Het is er heerlijk stil. Ergens op een boomstam lunchen we. Na ruim een uur wandelen zijn we weer terug bij de auto. We doen het de rest van de dag niet meer spelletjes spelen, luieren op de bank, een potje badminton en af en toe genieten van het zonnetje.
De volgende dag beginnen Eamon en ik weer met een rondje hardlopen door het bos. ’s Middags verzamelen donkere wolken zich boven ons en begint het te regenen. Als het weer droog is, vindt Wouter dat het tijd is om te badmintonnen. Hij opent ‘de bar’ vanuit een raam aan de zijkant van het huis en bij elke gescoorde punt mogen we iets lekkers komen halen. Het begint met aardbeien, maar al gauw staat er ook bier, chips en chocolade. Af en toe schuilen we even voor de regen. Na het eten lopen we weer ‘ons’ bos in. Er is bijna geen kip en het is een heerlijk bos om in te dwalen.
Kootwijkerzand was goed bevallen, dus gaan we nog een keertje terug. Deze keer parkeren we eerder en duiken een ander deel van het bos in. Het is een mooi stuk bos en voor mijn gevoel had het net zo goed Zweden kunnen zijn. Wouter en Eamon klimmen een heuvel tussen de bomen op. Eamon om een bierfoto te maken en Wouter gewoon om te klimmen. Ik kan niet achterblijven dus klim er ook op. Ik kijk wat rond en ineens zie ik een hert in de verte door het bos lopen. Het voelt heel bijzonder en als een blij kind sta ik door te bomen te turen. Wouter gelooft me eerst niet, maar even later komen er nog een paar voorbij. We hebben zowaar herten gezien, voor ons heel bijzonder.
Als we weer terug zijn, opent Wouter ‘de bar’ en wordt er weer gespeeld om snacks. Wouter heeft zijn roeping gevonden met ‘de bar’ en is helemaal in zijn element. Na het eten lopen we weer door ons vertrouwde bos. Na een rondje van 3 km, lopen we door het hek naar het park en kom ik erachter dat ik mijn zonnebril ben verloren. Dus lopen we hetzelfde rondje in omgekeerde richting nog een keer. We speuren alle drie de grond af, maar vinden hem niet. Als we weer bijna uit het bos zijn, heb ik de hoop al opgegeven, maar dan zie ik hem toch nog liggen. Gelukkig! Wel jammer dat we bijna 3 km voor niets nog een keer gelopen hebben. Dit was een sportieve dag. Tijd voor een stuk boterkoek!
De laatste dag blijven we dicht bij het park. Eamon en ik lopen nog een rondje hard. Na de lunch wandelen we door het bos en komen een stuk heide tegen. Hier eten we een chipje en een koekje. Terug in het bos moeten we schuilen want de regen komt met de bakken uit de hemel. Gelukkig is dat van korte duur. Na een rondje van ruim 6 km zijn we weer terug bij het huisje. We hebben goed ons best gedaan met kilometers maken de afgelopen dagen. Dus Wouter gooit er na het eten nog een schepje bovenop in ‘de bar’ en maakt ons toetje: chips met chocola.
Na een heerlijke week is het weer tijd om de coronadrukte in te gaan. We zijn weer even bijgekomen hier in het heerlijk rustige bos en de vele spelletjes, en hebben we ons volgestopt met heerlijke dingen al dan niet uit ‘de bar’ van Wouter. Nederland is eigenlijk ook heel mooi!
