Rijden langs de verlaten Skeleton Coast

Zodra we Swakopmund achter ons laten, rijden we door een verlaten landschap. Af en toe komen we een auto tegen, maar verder is er niets. Het is een grote vlakte van zand waar een grijze weg doorheen loopt. We rijden bijna rechttoe rechtaan naar het noorden. Af en toe maken we een flauwe bocht. Ook al rijden we vlak langs de kust, van de oceaan hebben we nog geen glimp opgevangen. Dit is de Skeleton Coast, een 500 km lange kustlijn die doorloopt tot aan Angola. Langs de kust liggen verschillende wrakken en skeletten van walvissen waarna deze kustlijn vernoemd is. Onze eindbestemming vandaag is Terrace Bay, de plek waar de weg op houdt. Hoewel het een eentonig landschap is, is het geen saaie rit. Er is helemaal niets en dat geeft een ruimtelijk gevoel. Een gevoel dat ik in het volgebouwde Nederland niet snel zal hebben. Dus ik geniet van de monotone wereld en vooral de leegte.

Na anderhalf uur rijden stoppen we bij Cape Cross, een grote kolonie van pelsrobben. Zodra we de auto uitstappen, ruiken we ze al. Wat een lucht! Wouter slaat meteen zijn hand voor zijn mond. Als we dichterbij komen zien we dat de kustlijn ligt vol met honderden robben – door elkaar, over elkaar, naast elkaar – het is een drukke boel. We staan een tijdje te kijken naar deze beestenbende, het is er geen moment stil, wat een gebrom en gebrul. Dan lopen we over het houten pad dwars door de kolonie heen, zodat we de dieren van dichtbij kunnen zien.

De meeste dieren liggen lui in het zand. Af en toe komt een kop omhoog of wiebelen staarten en vinnen. Hier en daar hobbelt er eentje over het strand. Meeuwen vliegen af en aan en wandelen rustig tussen de pelsrobben door. Bij de waterlijn gonst het van de activiteit. Robben laten zich meevoeren met de golven die het strand op rollen of nemen een duik vanaf de rotsen in het wilde water. In het water zien we voortdurend zwarte koppen uit het water steken. Wouter klaagt steen en been dat zo stinkt dus blijven we niet te lang hangen. Hij heeft ook wel gelijk, het ruikt niet bepaald fris.

Hier vlakbij vinden we een paar picknicktafels waar we met uitzicht, maar vooral een frisse lucht, op de kust kunnen lunchen met broodjes uit Swakopmund. Na de lunch rijden we verder door het verlaten landschap op weg naar Skeleton Coast National Park. Na een half uurtje rijden, staan we voor de ingang. Op het toegangshek zitten heel toepasselijk afbeeldingen van een doodshoofd. Ook ligt er een bot van een walvis naast de poort. We schrijven onze namen in het grote boek en kopen een permit. Zo te zien zijn er niet veel mensen het park ingegaan vandaag.

De leegte maakt langzaam plaats voor een glooiend landschap. Bij het eerste wrak dat we tegenkomen stoppen we. We kunnen niet langs de Skeleton Coast zonder een skelet gezien te hebben! Er is nog weinig overgebleven van het schip. Er steken wat houten planken uit het zand en er liggen nog delen van de motor. De contouren van de onderdelen zijn een vage herinnering aan een schip. Eamon en Wouter rennen om de restanten heen. We lopen een stukje door het koude water. Wouter maakt er een spelletje van om snel weg te rennen voor de golven die op het strand aanspoelen. Een stukje verderop liggen een paar kleine rotsen op het strand, er groeien wieren en schelpen op. Golven spoelen continu over de rotsen een fascinerend beeld oplevert. Het is een heerlijke plek om even uit te waaien en de benen te strekken na een lange rit in de auto. Hier heb je het gevoel dat je ver weg bent van de rest van de wereld en dat gevoel wordt alleen maar sterker als we verder rijden. We komen geen kip tegen. Het is een leeg en kaal landschap.

Dan komen we ineens bij een piepklein stukje groen. Er is een soort meertje waar een groep aalscholvers op een zandbank in het midden staan. De groen-rode vetplantjes, die ik hier en daar in het zand spot, zijn een welkome afwisseling van het eeuwige zand. Verderop vinden we nog de restanten van een oud booreiland. Het is bizar om in deze wereld sporen van mensen tegen te komen.

Aan het eind van de middag rijden we Terrace Bay binnen. Dit is het eindpunt, verder dan dit mogen we zonder toestemming niet rijden. Het voelt alsof we aan het einde van de wereld zijn en eigenlijk zijn we dat ook een beetje. Terrace Bay is niet meer dan een gehucht. Het resort, wat zijn naam niet bepaald eer aan doet, ligt pal aan de kust. Als we de auto voor onze deur parkeren, blijkt dat we een lekke band hebben. Daar hebben we tijdens het rijden niets van gemerkt, dus waarschijnlijk heb ik hem net op het laatste stukje lek gereden. We halen het gereedschap tevoorschijn en in recordtijd hebben we de band eraf. We hebben geen reservewiel meer, dus hopen we dat er in dit kleine afgelegen gehucht iemand is die een autoband kan maken. Eamon loopt naar het kleine hoofdgebouw en regelt dat er iemand onze band komt ophalen en hem geplakt en wel weer terug komt brengen. Top!

We nemen onze intrek in het ruime maar eenvoudige huisje. De huisjes zijn halverwege de heuvel gebouwd zodat we goed uitzicht hebben op de oceaan. De zon laat zich niet meer zien en blijft achter de dikke wolken. Het geeft een somber sfeertje wat op de een of andere manier heel toepasselijk is voor deze plek. Het strand bestaat hier uit donkere keien en we brengen er een tijdje door met stenen in de golven gooien. Als de golven over de stenen rollen, hoor ik het geluid van rollende keien, het ritmische geluid en de bijna zwart-witte wereld maken dit een aparte plek. Tel daarbij op dat we mijlenver van de bewoonde wereld zitten en het levert een uitzonderlijk gevoel op. Een gevoel van rust, misschien wel vredigheid. Het is moeilijk uit te drukken. Het is heerlijk om, voor even, in een uithoek van de wereld te zijn. Geen telefoon. Geen internet. Geen tv. Alleen maar een paar stenen om in het water te gooien.

’s Avonds worden we hartelijk ontvangen in het hoofdgebouw. In een kleine zaal krijgen we een tafel aan het raam, maar veel kunnen we niet zien in het donker. Wat opvalt is dat de muren van onder tot boven vol staan met namen. Dit zijn alle mensen die op deze afgelegen plek zijn geweest. Aan ons de taak om voor we weggaan onze namen er ook tussen te zetten. Het avondeten bestaat uit een 3-gangen keuzenmenu met brood en soep vooraf. We nemen allemaal wat anders. Wouter gaat aan het varkensvlees, Eamon aan het rundvlees en ik aan de vis. We nemen er een biertje en een wijntje bij, we zijn tenslotte op bijna aan het einde van de wereld. Wouter vindt het eten zo lekker, dat hij sindsdien in een restaurant om varkensvlees vraagt. In het donker lopen we terug naar onze kamer. Het geruis van de zee en de rollende stenen klinkt vaag op de achtergrond. Verder is het stil. Heerlijk!

Als ik wakker word, doe ik de gordijnen open. Vanuit ons bed kunnen we zo naar de zee kijken. Het is net als gisteren bewolkt en ietwat somber. In he hoofdgebouw staat het ontbijt al klaar, een klein buffer van toast, cereals en yoghurt. Tijdens het ontbijt bedenken we alvast waar we onze namen gaan neerzetten. Wouter vindt ergens een plekje naar zijn zin en vereeuwigt zijn naam op de muur. Eamon en ik kunnen niet achterblijven en zetten ook onze namen als herinnering op de muur. Na het ontbijt lopen we nog even over het kiezelstrand. Onze auto heeft inmiddels weer vier hele banden. Nu rest ons alleen nog een tankbeurt. Gelukkig hebben ze in deze uithoek een benzinestation waar we zowaar ook nog met creditcard kunnen betalen. Het is een klein wonder dat hier gewoon signaal is.

Dan gaan we weer op pad. We rijden hetzelfde stukje terug langs de kust naar Tora Bay. Onderweg klaart het op en komt de zon door. We stoppen bij een kiezelstrandje. Met de auto rijden we eens tukje over een zandweg tot we vlak bij het water komen. Hier genieten we even van het zonentje en een snack, reizen maakt altijd hongerig. Wouter kan het niet laten om nog wat stenen in het water te gooien en een paar mooie uit te zoeken voor thuis. In de auto ligt al een aardige verzameling van stenen die beslist mee naar huis moeten.

Bij Tora Bay nemen we de afslag naar Damaraland. De kust laten we achter ons en rijden zo verder het binnenland van Namibië in. Langzaam verandert de wereld om ons heen. Het blijft stofhappen, maar het geel maakt plaats voor oranje en in de verte doemen de eerste bergen al op: onze bestemming voor vandaag. Maar eerst moeten we nog een paar uur hobbelen over deze onverharde weg in een steeds oranje wordende wereld.