Met de stoomtrein de Brocken op
Op de vroege ochtend rijden we over een slingerende weg door een heuvelachtig en bosrijk landschap. Zonnestralen creëren lange mistige vingers tussen de bomen. Het is een adembenemend schouwspel. In de buurt van de piepkleine plaats Drei Annen Hohne vangen we al een glimp op van de treinbaan. Als we aankomen in het kleine gehucht, kunnen we de auto langs de spoorbaan vlakbij het station parkeren. Zo vroeg op de ochtend is het nog fris, dus met jas aan lopen we richting het kleine station. De Brockenbahn rijdt tussen Wernigerode en Brocken, een rit die ruim twee uur in beslag neemt. We stappen ergens halverwege op in Drei Annen Hohne.
Een licht oranje gebouw met een puntdak staat op een perron en kijkt uit over het spoor. Hier vinden we de kassa. De prijs voor een retour naar de Brocken is niet mis. Bijna 100 euro armer lopen we enkele minuten later op het perron van kasseien. We moeten nog een kwartier wachten dus lopen we wat heen en weer over het perron. Ondertussen turen we, vooral Wouter, steeds ongeduldig over het spoor of er al een trein aankomt. Er verschijnen steeds meer mensen dus besluiten we om wat meer aan het eind van het perron te wachten.
Dan klinkt in de verte de fluit van een trein en de stoomtrein komt in zicht. Wouter staat bijna op de rand van het perron uit te kijken. Met een luid gesis rolt de trein langzaam het station binnen, de rode wielen gehuld in witte stoomwolken. Wouter wacht ongeduldig tot de trein stopt. Dan kunnen we eindelijk instappen. We vinden een plek bij het raam, vlak achter de locomotief. De houten stoelen zijn niet de meest comfortabele.
Na een paar minuten klinkt de fluit van de trein weer men komen we hortend en stotend in beweging. We gaan op weg! We kunnen nog even naar onze auto zwaaien voor we een naaldbos in rijden. De geur van de stoomlocomotief dringt zo nu en dan de wagon binnen. Na een tijdje hobbelen op onze stoelen, lopen we naar de overloop tussen de wagons. Hier kunnen we de trein beter zien, als we door een bocht gaan, zien we de locomotief met zijn stoomwolken en achter ons slingert een rij van geelrode wagons. Langzaam klimt de trein de berg op terwijl de bomen langs ons voorbijschieten. De koude wind blaast in mijn gezicht, ik snuif de geur van het bos op die van tijd tot tijd wordt verdoezeld door de walm van de trein, deze is nog sterker dan in de wagon.
Halverwege de rit maakt de trein een tussenstop in het plaatsje Schierke. Net als Drei Annen Hohne is het een piepkleine plaats. Vanaf het raam kijken we naar de mensen die uitstappen. Met een iets legere trein rijden we even later verder. De bomen verdwijnen, we kruizen een weg en de trein klimt verder een open terrein op. We kijken uit over een bos waar de herfst al duidelijk aanwezig is. Gele, oranje en rode tinten domineren nu in het bos. We komen steeds hoger en uiteindelijk laten we de bomen achter ons. We rijden langs een kale vlakte en de top van de Brocken komt in zicht.
De trein stroomt langzaam leeg en we volgen de meute van het perron af. We staan nu bijna op de top van de Brocken op 1142 meter hoogte. En dat is te voelen, het is een stuk frisser dan beneden. Er is hier weinig behalve een grote rood-witte zendmast en een gebouw; het Brockenhaus. Het is een groot, vierkant en grijs gebouw met een koepel erop. We nemen er een kijkje in, maar het is niet heel boeiend. Daarom besluiten we om het pad, de rundgang, rondom het plateau te volgen. Zo lopen we rondom de zendmast in een verder lege wereld, een wereld van ietwat dor gras, granieten rotsblokken en wat naaldbomen.
De zendmast Op de rundgang van de Brocken Wouter de fotograaf Stoomwolken tussen het groen
Vanaf de Brocken kijken we uit over de omgeving. We staan op de hoogste berg van de Harz en vanaf hier lijkt het wel de enige berg. Van tijd tot tijd zien we witte rookwolken tussen de bomen omhoogkomen als de trein zich weer een weg naar boven baant. Onderweg verzamelt Wouter allemaal stenen, die een voor een op de foto moeten. Ook een aantal stenen in het gelige gras moeten eraan geloven. Met mijn camera fotografeert Wouter erop los.
Het laatste stuk van het pad loopt langs de spoorbaan. Vanaf hier zien we de stoomwolken boven de bomen veranderen in de trein en zo de laatste meters naar het station maken. Via het station komen we weer uit waar we begonnen zijn: het Brockenhaus. We hebben de hele rundgang om de Brocken gehad. Veel is er niet meer te zien of te doen, behalve een aantal wandeltochten. Dus is het tijd om de trein terug te nemen. We stappen in een zo goed als lege trein, we zijn een van de weinige die met de trein weer naar beneden gaan. Deze keer gaan we ergens in het midden van de trein in een wagon zitten.
Op de overloop Proost In de Brockenbahn
Onder het genot van een boterham en het uitzicht wachten we geduldig tot de trein vertrekt. Even later klinkt het vertrouwde geluid van de trein en komen we in beweging. Langzaam verlaten we de top van de Brocken. We zitten aan de goede kant van de trein en kunnen kilometers ver kijken. Tot we het bos in komen. Na Schierke rijdt de trein een zijspoor op en is het wachten geblazen … 5 minuten … 10 minuten … 20 minuten. Als een stoomtrein ons gepasseerd is, komen we eindelijk weer in beweging. De halve rit brengen we weer door op de overloop tussen de wagons. We hebben de overloop voor onszelf. Na een uurtje rijden we Drei Annen Hohne weer binnen, waar we uitstappen. Onze rit met de Brockenbahn er alweer op. Wat was het een leuke rit zo met een stoomtrein dwars door een bos de berg op.