Woeste wateren bij Muckross Head
Mijn oog op een baai waar golf na golf een klein strand op rolt als we aankomen rijden. Het geel van het zand is een contrast tussen het groen. Het puntje van deze baai bestaat voornamelijk uit rotsen en daar zijn we naar op weg: Muckross Head. De punt van het kleine schiereiland is zo genoemd omdat een van de rotsen veel weg heeft van een hoofd. Vanaf de hoger gelegen weg waar we op rijden, zien we het schiereiland als een lange, smalle sliert de zee in kronkelen. Erop staan een paar eenzame, witte huizen in een verder leeg en groen landschap en daarachter alleen maar zee.
We nemen de afslag naar het schiereiland en de weg gaat langzaam slingerend naar beneden. Ook hier is het groene landschap met de albekende stenen muurtjes opgedeeld in ruwe vierkanten. We rijden langs de ene kant van het schiereiland en komen uiteindelijk uit op de westkust. Naast ons duikt een vlakke kust op met heel veel keien. Dan houdt de weg op en parkeren we onze auto op de piepkleine parkeerplaats naast een camper. Ik stap uit en kijk eens om me heen. Het is geen verkeerde plek om met je camper te staan. Zee, groen en een berg, het is een wijds uitzicht. Van Muckross Head zien we nog geen spoor.
We volgen een smal zandpad waarvan we nog geen idee hebben waar het uitgaat komen. Het pad ligt verscholen tussen het riet. Even later splitst het pad zich en ik neem het zandpad naar rechts wat uitkomt op de rotsen. Vanaf hier is het klimmen en klauteren en vooral oppassen dat ik niet uitglijd op de spekgladde rotsen. Als snel heb ik door dat we op de stukken moeten lopen die begroeid zijn met schelpjes. Zo hebben mijn voeten nog enigszins grip. Naast me rijzen langzaam de rotsen op en Muckross Head komt in zicht. Vanaf deze kant lijkt het nog niet op een hoofd, het is meer een soort overkapping van een gelaagde rots. Het is een apart gezicht, de rots rijst meters hoog de lucht in, maar ervoor is en plateau waar de golven tegen aan beuken. Het is net alsof de rots bovenop het plateau geplaatst is en zo ineens verticaal omhoog gaat.
We lopen onder Muckross Head door waar om de hoek het plateau zich links van ons nog honderden meters uitstrekt. Regelmatig komt het water hoog boven de rotsen uit en zich vervolgens in een witte massa over de rotsen stort. Het watergeweld trekt me aan en zo goed en kwaad als het gaat, lopen we langzaam dichter naar de zee. Gefascineerd staan we met zijn drieën te kijken hoe het water steeds omhoog gespoten wordt en dan met een geraas over de rotsen rolt. Wouter kan het niet laten om dichterbij te kijken tot een hoge golf hem verrast. Het water komt boven hem uit en hij kan nog net op tijd wegspringen. De stenen verdwijnen onder het kolkende water en ook ik moet een paar stappen terug doen om geen natte voeten te krijgen. Lachend kijken we hoe het water zich weer terugtrekt. Dat scheelde niet veel!
We vinden een plekje waar we op een veilige afstand naar de golven kunnen kijken. Het is een indrukwekkend gezicht om de golf op zee te zien ontstaan, waar een groen golf uit het niets ontstaat. Ze rijzen een stuk boven het water uit, krullen om en transformeren tot een witte, bulderende massa die tegen de rotsen aan slaat. Het water slaat voor een deel over de rotsen heen en bedekken alles met een witte stortvloed. Als het water zich langzaam terugtrekt, blijven er kleine witte riviertjes achter op de rotsen tot er weer een nieuwe vloedgolf komt. Elke keer is het patroon anders. Het is niet te voorspellen hoe hoog het water opspat en hoe ver het komt. Het is een fascinerend gezicht, ik kan er uren naar kijken. Veel langer dan we van plan waren, blijven we op deze wonderlijke plek kijken naar de golven.
Na een tijdje sta ik toch maar op en ga op ontdekkingstocht uit over de rotsen. Op de kop van het schiereiland is het ook een komen en gaan van golven en hun eeuwige spoor van witte riviertjes. Het lijkt een zwart-witte wereld. De zon zit verstopt achter een dikke laag wolken en de rotsen zijn bijna gitzwart. De zee is de enige die nog wat van kleur toevoegt tot je dichterbij kijkt. Overal zijn de rotsen begroeit met zeepokken. Tussen de zeepokken steken zwarte mossels op verschillende plekken hun kop op. Ik spot op deze bijna onbewoonbare plek ook groene sprietjes tussen de dikke laag zeepokken. Deze ogenschijnlijke grauwe wereld is verrassend kleurrijk. Overal zijn spleten, kieren en gaten waar water in is blijven staat. In deze poeltjes lijken de schelpen en zeepokken tot leven te komen in rode en groene tinten.
Groen tussen het grauw Kleurrijke zeepokken Mosselen Riviertjes
Wouter vermaakt zich prima en vindt het geweldig om over de rotsen te banjeren of de golven te trotseren, er is genoeg te ontdekken tussen de spleten. Een stukje verderop geniet Eamon van het waterspektakel onder het genot van een biertje. Voor we terug naar de auto gaan, nemen we het andere zandpad. We komen uit aan de bovenkant van Muckross Head. Vanaf de rots kijken we uit over de rotsenpartij en de zee beneden ons. Met onze voeten in het groen kijken we naar het grauwe landschap. Een groter contrast is er niet.
Met tegenzin verlaat ik deze heerlijke en fantastische plek. We rijden verder naar Sliabh Liag Distillers hier vlakbij in Carrick. Eamon bezoekt de distilleerderij en hij heeft geluk, de andere mensen zijn niet komen opdagen dus krijgt hij een privérondleiding. Het is een vrij nieuwe distilleerderij dus op dit moment zit de eerste batch whiskey nog in de vaten, maar de gin is wel al te proeven en te kopen. Terwijl Eamon zich laat rondleiden gaan Wouter en ik een ijsje halen in het kleine dorpje. Langzaam breekt de zon door en als Eamon klaar is met de toer besluiten we om terug te rijden naar Muckross Head.
De zon zorgt ervoor dat de rotsen nu verschillende tinten bruin en grijs laten zien. Ook de golven die over de zee rollen, lichten nu bijna smaragdgroen op. Het was al een indrukwekkende plek, maar het zonnetje geeft het een extra dimensie. Zittend op een rots op het puntje van het kleine schiereiland, is het weer genieten. Met wat chips erbij kijken we naar de spectaculaire voorstelling van Moeder Natuur. Golf na golf slaat tegen de rotsen en schiet als een waaier de lucht in. Mijn ogen volgen de vele patronen die gecreëerd worden door het terugtrekkende water. Wat een plek. Ik zou hier wel uren kunnen blijven!