Wandelen naar de Puezhütte

Met de auto proberen we ons een weg te banen door de smalle straatjes van Colfosco. De wandelaars die we zo nu en dan op de weg tegenkomen, zijn lastig te passeren. Het dorp is niet heel erg groot, dus al snel komen we aan bij de kabelbaan, waar we de auto kunnen parkeren. Als ik naar beneden kijk, zie ik dat we toch alweer een stuk gestegen zijn. De camping ligt een paar honderd meter beneden ons.

Vanaf hier gaan we te voet verder. De markante witte toppen rijzen om me heen op in één panorama van ruige bergpieken. Het is een prachtig gezicht met de groene bergweides. Vanaf de parkeerplaats loopt een breed grindpad pad door de bergweides omhoog. Het eerste stukje gaat nog redelijk vlak maar dan wordt het steeds steiler. Wouter rent bijna als een berggeit de helling op, ook Eamon lijkt geen moeite te hebben en ik kom er een stuk langzamer achteraan. Het kost me nu al moeite om de berg op te komen, maar de mooie omgeving maakt een hoop goed. Dus ik stop zo nu en dan en draai me om. Deze kleine pauzes gebruik ik om de omgeving in me op te nemen. Het is schitterend hier.

Er liggen koeien in de wei, alpenmarmotten rennen vrolijk rond en de bergen zijn adembenemend mooi. We nemen de korte route de berg op en lopen rechtdoor onder de kabelbaan door, die nu vanwege de zomer niet in gebruik is. De groende weides staan vol met witte, gele, roze en paarse bloemen. Aan het eind van de kabelbaan begint de klim pas echt goed. Een smal grindpad gaat slingerend verder de berg op. Wouter spurt de berg op en spoort me steeds aan met ‘Kom op slak,’ en rent dan lachend verder. Ik loop langzaam verder in mijn eigen tempo verder. Dan spot ik een bekende bloem in het gras: edelweiss. Ik vind het een bijzondere bloem, zeker omdat je deze niet zo vaak tegenkomt.

We komen steeds hoger en hoger, maar aan de berg lijkt nog geen eind te komen. Wel wordt het dorpje beneden ons steeds kleiner. Het gras en de struiken worden ook minder en het witte gesteente krijgt steeds meer de overhand. Eindelijk laten we het steile stuk achter ons en lopen we verder over een vlakker pad dat de contouren van een steile berg volgt. Roze bloemetjes staan in groepjes tussen het gras en de rotsen zijn begroeid met allerlei verschillende bloemen. Nu lopen we tussen de bergtoppen waar we vanaf de camping tegen aankijken.

We lopen steeds verder het gebergte in en van Colfosco is al niets meer te zien. Als het pad een flauwe bocht maakt, zie ik dat het pad een stuk verderop weer een steile berg opslingert. Nog een klein stuk en dan zijn we op de top. Het is een pittig stuk van vele bochten waar je maar langzaam stijgt. Maar met elke stap verandert het uitzicht. We komen hoger en hoger en de wereld onder ons wordt steeds kleiner. Het is een heldere dag vandaag, dus we kunnen we kijken. Welke kant we ook opkijken, overal zijn de prachtige witte bergtoppen te zien.

En dan staan we na bijna twee uur op de top van de berg. We genieten even van het uitzicht tijdens een welverdiende pauze. Het pad gaat hier meerder kanten op en we besluiten om de weg te volgen naar de Puezhütte. Volgens het bord is dat nog zo’n 40 minuten lopen. Het pad is hier redelijk vlak en loopt over een karstplateau, de Gardenaccia. Zo heb je het gevoel dat we op het dak van de Dolomieten lopen. Bijna dan, want om ons heen zijn er nog steeds een aantal bergtoppen die hier bovenuit steken, alleen niet meer zo hoog. Het is heerlijk wandelen nu het niet meer zo steil omhoog gaat. We lopen over een bijzonder stuk van witte stenen met spleten en kieren die begroeid zijn met allerlei planten en bloemen.

We lopen van het gebaande pad af om naar meer naar de rand van het plateau te gaan. Hier zoeken we een plekje voor de lunch. Wat een uitzicht, we kijken zo de vallei in. Nu we stil zitten, merk ik dat we best hoog zitten, het is een stuk frisser dan beneden. Dus de jassen komen uit de tas, maar als we weer eenmaal aan het lopen zijn, gaan deze ook weer snel uit. Het pad laatste stuk wordt het pad weer smaller en slingert om de berg heen met naast ons een grote vallei. Na elke bocht verwachten we de Puezhütte te zien liggen, maar elke keer zien we niets dan bergen en een dal. Dan zie ik ineens een paar vlaggen boven de rotsen uitsteken. We zijn er bijna, tenminste dat denken we, maar we komen bedrogen uit.

Als we bij de vlaggen aankomen, blijkt dat de hut nog een stuk verder is, die we nu wel zien liggen; eindelijk. De Puezhütte ligt aan de voet van de berg Col de Puez. Het is een bijzondere berg, met een top in de vorm van een piramide die bijna helemaal wit is. Dan komen we aan bij de berghut, tijd voor wat lekkers. Buiten op het terras vinden we nog een plekje aan een tafel. Eamon neemt uiteraard een biertje. Wouter wil een stukje taart en ik ga voor de chocolademelk met slagroom. Dat gaat er wel in na deze klim. Ook het uitzicht vanaf de berghut is niet verkeerd, we kijken zo op de vallei met een aantal bergtoppen.

Via dezelfde route wandelen we weer terug naar Colfosco. De terugweg ziet er altijd anders uit. Hier hoog in de bergen is het ontzettend mooi. Elke stap is genieten; het witte gesteende, het groen van de planten en de vele kleurrijke bloemen. We lopen weer langs valleien en bergtoppen en we nemen hetzelfde steile trappetje maar nu naar beneden. Als we eenmaal weer de vallei naar Colfosco in lopen, gaat Wouter als een speer. In volle vaart loopt hij de berg af en haalt iedereen in die hij tegenkomt. De meeste mensen kijken verbaasd en geamuseerd als een jongen hun ineens voorbij snelt. Net als tijdens de klim naar boven, heb ik moeite om hem bij te houden.

Het laatste stukje is pittig, afdalen op een steile heling is niet makkelijk. Ook Wouter heeft zijn snelheid verloren en gaat een stuk langzamer. De moeheid begint toe te slaan, maar na een paar uur is dat niet zo vreemd. We zijn allemaal blij als eindelijk de auto in zicht komt. In totaal zijn we vijf uur onderweg geweest. Het was een geweldige wandeling dwars door het hart van het Natuurpark Puez-Odlo. Aan fantastisch uitzicht geen gebrek!