Tierra del Fuego

Wandelen langs het Beaglekanaal in Tierra del Fuego

We nemen een minibusje vanuit de haven van Ushuaia naar het National Park Tierra del Fuego. Zoals overal ter wereld, moeten we na vertrek eerst nog even tanken, andere mensen ophalen en de banden oppompen. Sommige dingen zijn ook overal hetzelfde. Na een kwartiertje rijden zijn we al bij de ingang van het National Park. We worden afgezet bij een baai van het Beaglekanaal, Bahia Ensenada. De baai is prachtig gelegen met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. De zon schijnt, hoewel het niet erg warm is, en de lucht is blauw met hier en daar een wolkje, kortom een heerlijke dag voor een wandeling.

We volgen het pad dat slingerend langs het Beaglekanaal gaat door een dichtbegroeid bos. Door de bomen spotten we regelmatig het meer en de bergtoppen. De bomen zijn niet erg hoog en vele stammen zijn verwrongen en begroeid met mossen. Het bos bestaat voornamelijk Lenga en Guindo bomen, dit zijn verschillende soorten beuken die typerend zijn voor deze regio. Het is een Magelhaense subpolair bos. In het bos ruikt het naar zoutwater en dat is een vreemde gewaarwording om naast de geur van bomen ook de zee te ruiken.

Het pad leidt ons langs verscholen baaitjes met kiezelstrandjes. Grillige rotsen vormen de kust van het Beaglekanaal waar de bomen soms tot bijna aan het water groeien. Het is een fascinerend en vooral prachtig landschap. We komen weinig mensen tegen en horen alleen de wind, het water of de vogels. De frisse lucht, de kou en vooral de stilte maken dat je je echt aan het einde van de wereld waant. Tijdens het lopen hebben we weinig last van de kou, maar mijn gezicht voelt fris aan.

Na een uurtje lopen, laten we het redelijk vlakke pad achter ons en lopen we over een pad dat op en neer gaat. De benen worden aan het werk gezet. Op een heuvel stoppen we voor de lunch. Hier kijken we uit over het Beaglekanaal en zijn we omringd door bomen met zilveren stammen en groene toppen. Eenden zwemmen beneden ons in het water en een paar vogels scheren rakelings over de oppervlakte. Een Chimango, een soort valk, brengt ons een bezoekje. Deze vogel blijft vlak in de buurt en lijkt totaal niet bang. Als Eamon zijn brood laat vallen, heeft hij het razendsnel te pakken en vliegt er mee weg. Niet veel later keert hij weer terug en wacht geduldig op meer. Helaas voor hem laten we alleen nog wat kruimels achter.

Als we verder lopen, laten we het Beaglekanaal achter ons en lopen we verder door het bos. De grond onder onze voeten wordt harder en veert minder mee. Het is wel fijn dat de grond minder drassig is hier. Bij de splitsing kiezen we ervoor om nog 4 km door te lopen naar de andere baai, Bahia Lapataia. Het Beaglekanaal verschijnt weer voor ons. Inmiddels lopen we niet meer alleen en samen met nog 5 anderen nemen we het pad langs het water in plaats van langs de weg.

We komen terecht in de wereld van waterschapsheuvel. Het is een wereld van groen, water, bergen en overal konijnen. Het bos is verdwenen en we lopen in een open landschap wat totaal verschillend is met het landschap waar we de afgelopen uren doorheen hebben gelopen. Uiteindelijk leidt dit pad weer naar de weg en gelukkig hoeven we maar een klein stukje over de weg te lopen voor we weer een nieuw pad vinden. Helaas stuiten we op een muur en kunnen we niet verder. Er tegenop klimmen lijkt ons geen goed idee dus lopen we terug. Na een klein stukje de weg gevolgd te hebben vinden we een ander pad. Dit pad leidt ons naar een uitkijkpunt brengt en we kijken uit over het Beaglekanaal. Wat een uitzicht. Lang kunnen we niet genieten van het uitzicht, want zodra je stil staat voel je pas hoe koud het eigenlijk is.

Vanaf hier is het nog een klein stukje naar het einde van de weg, de N3 stopt hier. Deze weg loopt vanaf dit zuidelijke punt helemaal naar Alaska, bijna 18.000 km verder. Hier staan we aan La Fin du Monde, het einde van de wereld. We kunnen nog een klein stukje verder lopen over een houten boardwalk naar de rand van het Beaglekanaal. We kunnen op een bankje genieten van de omgeving. De handschoenen en mutsen komen uit de tas, want het is behoorlijk fris. Voor ons ligt het Beaglekanaal omgeven door bergen. Een prachtige uitzicht, maar lang kunnen we er niet van genieten als een groepje Duisters onze rust komen verstoren. Gelukkig blijven ze niet al te lang hangen en zijn we weer alleen aan het einde van de wereld. Ver weg van iedereen.

Dan is het tijd om weer terug te lopen naar de weg. Hier moeten we even wachten op een minibusje, die ons terug naar de haven van Ushuaia brengt. We kunnen nu goed zien hoe ver we gelopen hebben vandaag. Niet veel later worden we afgezet in de haven. Met al die kilometers in de benen hebben we trek in wat lekkers. Dus lopen we de hoofdstraat van Ushuaia in waar we ons trakteren op een welverdiend ijsje. De Argentijnen weten wel hoe ze ijs moeten maken! Hmmmmm.