Bijzonder Qala’at Samaan
Via een slingerende weg rijden we door de heuvels. We zijn zo’n 40 km verwijderd van Aleppo. Voor Eamon is dit geen prettige weg zo met al die bochten, maar ik geniet van de plek waar we rijden. Ik neem het landschap in mij op; bomen, hier en daar huisjes. De heuvels zijn bezaaid met olijfbomen of akkers waar mensen groente verbouwen. Qala’at Samaan ligt verscholen tussen de bomen bovenop de heuvel. Het is al laat in de middag als wij aankomen. Het is onze laatste stop van de dag. Nadat we tickets hebben gekocht lopen we verder naar Qala’at Samaan, oftwel de kerk van St Simeon.
Voor ons staat wat nog over is van het kerkcomplex. Een wit gebouw met bogen en pilaren. Ooit was dit een basiliek met vier koepels. De witte stenen kleuren bijna oranje in het laatste zonlicht van de dag. Er heerst een rust, we zijn één van de weinige bezoekers. Voor het gebouw ligt nog een stuk van de steen waar Simeon zijn dagen op doorbracht. Hij is de reden dat hier nu een kerk staat.
St Simeon de Styliet werd geboren in 386 en bracht 36 jaar op een grote steen door op deze plek. Veel is er niet meer van de steen over, maar ooit was hij 12 tot 18 meter hoog. Met een diameter van nog geen 2 meter had Simeon niet veel ruimte en toch bracht hij er 36 jaar op door. Simeon koos ervoor om zijn leven als kluizenaar door te brengen. Om dichterbij bij God te komen, koos hij een pilaar om op te leven en om aan de mensen te ontsnappen. Velen kwamen uit de wijde omtrek om deze eigenaardige man te aanschouwen. Na zijn dood werd er op deze plaats een kerk gebouwd ter nagedachtenis aan Simeon. Na zijn bouw in de 5e eeuw was dit de grootste kerk van de wereld, passend bij een beroemd persoon. Mensen bleven van heinde en verre komen naar deze bijzondere plek waar een eigenaardige man op een steen leefde.
We slenteren langzaam door de ruïne. De grond is bezaaid met stenen, maar er staat nog best veel overeind. Bomen en struiken groeien willekeurig her en der. Het is verbazingwekkend groen hier in dit dorre landschap. Het enige wat we horen zijn onze voetstappen of het geklik van mijn camera. We lopen door openingen en verkennen de vele ruimtes van de kerk, de koepels en de arcades, nergens is meer een dak te bekennen. Overal waar we lopen zien we doorgangen met hoge bogen. De stenen en openingen zijn versierd met reliëf en sierlijsten. Je blik wordt gevangen door het lijnenspel. Soms zitten we op een steen om de pracht van dit alles in ons op te nemen. Maar ook om even te genieten van de rust die er heerst. De vele bogen en pilaren, de ramen, het is nog steeds een indrukwekkend bouwwerk.
Het uitzicht vanaf deze plek is prachtig. De kerk is gebouwd op een stuk rots bovenop een heuvel en vanaf hier kan je op heldere dagen mijlen ver kijken. Vandaag kunnen we iets minder ver kijken, het is heiig. Het is een bijzondere en vooral rustgevende plek. Ik geniet van het zonlicht dat door de vensters naar binnen schijnt en de vensters een gouden gloed geeft. Helaas moeten we gaan, het is nog een eindje rijden terug naar Aleppo. Met een laatste blik laten we dit bijzonder bouwwerk achter ons en lopen we terug naar de taxi. Het wordt al bijna donker.
