Meren en ruïnes in de Wicklow Mountains

Ik kijk naar buiten en het zonnetje van gisteren lijkt te zijn verdwenen. Het ziet er een beetje troosteloos uit, maar gelukkig is het droog. Voor nu dan, want in Ierland kan het weer snel omslaan. Zeker in de Wicklow Mountains, waar we zo naar toe gaan. Gewapend met een tas vol met eten gaan we op pad. We rijden de smalle weg af langs bomen en weilanden. Het heuvelachtige landschap kunnen we zo nu en dan oppikken tussen de bomen door. Na een paar minuten zijn we al bij het stadje Laragh. Hier nemen we de afslag naar Glendalough in de Wicklow Mountains.

Het is nog een klein stukje rijden en dan zijn we bij de parkeerplaats van Glendalough. Gelukkig is er nog volop plaats, even betalen en dan kunnen we op pad. Hier nemen we het pad door het bos naar de ruïnes van Glendalough; een oude kloostergemeenschap uit de zesde eeuw. De naam betekent ‘vallei van de twee meren’, vernoemd naar de twee meren Upper en Lower Lough die hier vlakbij liggen. Sint Kevin vestigde zich in de zesde eeuw hier in Glendalough. Ruim 500 jaar was dit een bloeiende plek waar veel monniken naar toe kwamen. Toen werd het veroverd door de Vikingen en vervolgens de Noormannen en raakte Glendalough in verval. Het zijn de oudste christelijke overblijfselen van Europa. De blikvanger van Glendalough is ongetwijfeld de grote, ronde toren. Als we bij de rivier aankomen, sta ik mezelf al te vergapen aan het prachtige uitzicht: de gele stekelbrem, de rivier en op de achtergrond de smalle toren en wat ruïnes die tussen het groen te zien zijn. Wauw!

We lopen over de houten brug en komen bij twee vervallen kerken. Van de St. Kieranskerk staat er niet veel meer overeind, er is alleen nog een rijtje stenen op de grond in de vorm van een gebouw. Er tegenover ligt de St. Kevinskerk. Via de deuropening kunnen we vanachter een hek even naar binnen gluren. Dan volgen we het pad en komen op de begraafplaats uit. Er zijn veel oude, verweerde grafstenen te zien. Bij de een kunnen we de tekst nog lezen, maar bij een andere is er weinig meer van te bekennen. De letters zijn weggevaagd, ook groeien korstmossen naar hartenlust op de stenen.

Tussen de grafstenen staan typische Keltische kruizen. Als we bij een paar lage muren komen, grijpt Wouter zijn kans en breed lachend zit hij in een mum van tijd op een van de muurtjes. De kathedraal staat nog grotendeels overeind, alleen mist het plafond. Het is nu een grote open ruimte met wat grafstenen aan de zijkant. Het is een bijzondere plek om rond te wandelen. Als vanzelf komen we uit bij de grote, ronde toren. De deuropening zit een paar meter boven de grond. We kunnen er alleen om heen lopen en ik laat mijn blik langs de ranke toren omhooggaan. Ik vind het bijzonder dat de toren zo dun is.

Na het rondje langs de ruïnes, duiken we weer het bos in. Het is tijd om een wandeling te maken door de Wicklow Mountains. Via een breed voetpad komen we uit bij het eerste meer: Lower Lough. Het meer ligt grotendeels verscholen achter de bomen. We vangen niet meer dan een glimp op van het water. Het pad loopt verder naar het Upper Lough, dit is een groter meer, maar voor we bij het meer zijn, we de afslag de berg op. Via houten treden klimmen we gestaag omhoog. Het is vandaag kil en koud weer dus de lichaamsbeweging zorgt ervoor dat ik het eindelijk een beetje warm heb.

Naast ons zie ik een kleine beek die al kabbelend een weg naar beneden zoekt. Een stukje verderop verandert deze in de Poulanass waterval. Het is geen grote waterval, maar toch wel leuk om er eentje tegen te komen. We klimmen weer verder naar boven en het zonnetje breekt zowaar door. Heerlijk! Wouter spot een grote steen langs het pad en besluit dat het een goed punt is om even pauze te houden. De tas gaat open omdat daar natuurlijk ook een snack bij hoort. Wouter geniet op zijn gemak in het zonnetje van een rijstwafel. Wij gaan er ook maar even bijzitten, alleen niet op zo’n mooie steen als Wouter.

Het loofbos verandert in een naaldbos. Ik snuif de geur van naaldbomen op. Heerlijk! Hier vormen houten bielzen een soort trap de heuvel op. Het is nog even door bikkelen en dan zijn we eindelijk boven op de berg. Ik geniet van het uitzicht: de Wicklow Moutains streken zich om me heen uit. We kunnen mijlenver ver kijken. Het Upper Lough ligt als een kleine poel ergens beneden ons en iets verder zie ik ook Lower Lough. Hier bovenop de berg zijn geen bomen meer, alleen dorre hei en hoge grassen. Dat betekent ook dat het frisser aanvoelt zonder de beschutting van de bomen. Ik duik maar wat dieper in mijn jas.

Achter ons horen we herrie als er een groep schoolkinderen de berg op komt. Wij wachten aan de zijkant in het gras tot ze langs ons heen zijn gelopen. En dat is geen straf met dit uitzicht. Als de rust is wedergekeerd, lopen wij ook verder over de smalle, houten bielzen. Ondertussen geniet ik van het ruige landschap om me heen. Aan het eind van het meer houden we een fotosessie bij het uitzichtpunt: Spink Viewing Spot. Wouter wil in verschillende poses op de foto, dus we vermaken ons wel even. Ook al is het een grauwe en kille dag vandaag, het uitzicht is er niet minder om.

Het pad gaat nog wel even door, maar wij vinden dit een mooi eindpunt dus keren we om en lopen we weer langs het meer terug. Na het naaldbos komen we bij een splitsing waar we een ander pad richting de auto nemen. Dit pad is breder, maar langer en slingert door het bos. Wouter heeft alweer trek en loopt al knagend achter ons aan te slenteren. Langs het pad staat de albekende gele stekelbrem. De plant zelf is mooi, de geur iets minder. Ik vind ze naar een soort kokos ruiken en dat is niet bepaald mijn favoriet. Ik ben blij als we de gele bloemen weer achter ons laten.

We komen uit in een mooi stuk bos. De bomen staan verder van elkaar zodat het zonnetje er doorheen kan schijnen. De grond is bedekt met een dikke laag mos. Als het pad met haarspeldbochten naar beneden gaat, besluiten we om de korte route te nemen en snijden we af. We zijn niet de enige die dit doen gezien het pad dat al zichtbaar is. Inmiddels hebben we al wat kilometers in de benen en vooral Wouter vindt dat het nu wel genoeg geweest is. Na bijna 1,5 uur lopen vanaf het uitzichtpunt, komen we eindelijk weer bij het Upper Lough aan. Hier rusten we even uit op het kiezelstrand. Het meer is een stuk groter dan het op de berg lijkt. Met de omringende Wicklow Mountains is het een indrukwekkend gezicht.

Erg rustig is het niet bij het meer, dus we blijven niet al te lang hangen. Tijd om terug te lopen naar de auto. We werpen nog een keer een blik op de ruïnes van Glendalough. De toren is al van verre te zien. Na 8 km is het wel weer mooi geweest. Wouter is blij dat hij de auto in kan. Op de terugweg naar ons huisje besluiten we om nog even door te rijden naar de Glenmacnass waterval. Deze waterval ligt maar vier minuten rijden van ons huisje. Ik zie de waterval al vanaf de weg liggen. Vlakbij vinden we een parkeerplaats. Wouter is er klaar mee en blijft lekker in de auto zitten. Samen met Eamon sta ik boven op de berg te kijken naar de waterval en het begin van de vallei. Het is weer een prachtig uitzicht, zeker nu het zonnetje zich ook weer eens laat zien.

Terug in het huisje is het tijd om bij te komen en dat betekent snacks. Met chips en koekjes gaan we op ons terras in het zonnetje zitten. Dat hebben we wel verdiend na de kilometers van vandaag!