Dwalen door de kleurrijke straatjes van Piran

Kamperen blijkt een uitdaging te zien hier aan de kust van Slovenië; allemaal overvolle campings die meer ingesteld zijn op caravans dan tenten. Dus hebben we voor een nacht een hotel in Izola geboekt. Hier beginnen we de dag met een heerlijk ontbijt met uitzicht over de zee. Het buffet biedt genoeg keuze, dus Wouter blijft heen en weer lopen. Het toch nog vroege maar nu al warme ochtendzonnetje belooft wat voor de rest van de dag. Dus na het ontbijt gaan we gewapend met veel water en onze zwemkleding richting Piran. Vanaf het kleine plaatje Izola is het nog geen 20 minuten rijden naar het oude centrum van Piran. Veel van het oude centrum is autovrij en parkeerplekken zijn schaars. Gelukkig vinden we aan de rand van het centrum een grote parkeergarage. Wel moeten we hiervoor vele verdiepingen naar beneden rijden. Bocht, na bocht, na bocht gaat het steeds verder naar beneden. Ergens op de 10^e verdieping zijn er eindelijk lege plekken te vinden en kan Eamon de auto parkeren. Dan begint de klim naar boven, de smalle lift slaan we maar even over.

Dwalen door de smalle straten van Piran — De toren

Eenmaal buiten op straat lopen we in het warme zonnetje. De parkeergarage ligt vlakbij vlakbij de oude stadsmuur van Piran. Hier lopen we onder een oude poort door met naast ons een grote toren. Het is rustig op straat en ook is dit stukje nog verrassend groen, maar dat verandert snel als we door een smalle straat, de Rozmanova ulica, naar beneden lopen. Dit is een van de vele typische straten die hier in het oude centrum van Piran te vinden zijn: hoge huizen met verschillende kleuren, luiken in weer andere kleuren, kabels die van de ene naar de andere kant lopen en niet te vergeten de ongelijke keien op de grond. De slingerende en vooral smalle straten zijn praktisch leeg en heerlijk koel.

Onderweg komen we langs de St. Peterskerk waar we snel even een blik inwerpen. Eamon kan het nooit laten om een kerk in te gaan als we die tegenkomen. Als we de straat uitlopen, staan we ineens op een groot plein: het Tartininplein en het hart van Piran. Het Tartiniplein is omgeven door mooie, pastelkleurige of witte gebouwen waaronder het witte gemeentehuis en het rode Venetiaanse huis. Het plein ligt aan de kleine haven van Piran, met vele dobberende boten. Vanaf de haven komen we uit op de boulevard van Piran. Aan de ene kant kijken we uit over een azuurblauwe zee en aan de andere kant vinden we vele restaurants en ijszaakjes. Het ziet eruit als een gezellig stukje, maar wel toeristisch. Gelukkig is het vandaag niet zo druk. We slenteren op ons dooie akkertje over de boulevard tot Wouter een ijszaak spot. Het is tijd voor een ijsje en eerlijk gezegd is dat in deze hitte een goed idee. De temperatuur is inmiddels al flink opgelopen. We zoeken alle drie een paar smaken uit en gaan dan op een van de stenen aan het water zitten.

Piran ligt pal aan de Adriatische zee en hoewel hier geen strand te bekennen is, zijn er toch mensen aan het zwemmen. Tussen de rotsen zijn op verschillende plaatsen kleine uitsparingen gemaakt met een trappetje naar de zee. Ook is er een pier die zo de zee inloopt en een stukje verderop is er een betonnen plaat die dienstdoet als alternatief strand. Als de ijsjes op zijn, besluiten we om ook een duik in de zee te nemen. We hebben niet voor niets onze zwemkleding meegenomen. Wouter en Eamon lopen over de pier naar de zee. Eamon neemt een aanloop en springt het water in. Wouter vindt dat iets te veel van het goede en loopt terug en neemt de veiligere trap. De zee is heerlijk rustig met maar kleine golven. Als Eamon uitgezwommen is, is het mijn beurt. Ook ik neem de trap het water in. Het water is heerlijk koel, misschien iets te koel voor mij. Maar als ik eenmaal door ben, is het heerlijk om even af te koelen. Wouter en ik dobberen samen in de zee, hij is als een vis in het water. Heerlijk nu hij zijn B-diploma heeft gehaald!

Als we uitgezwommen zijn, gaan we op de rotsen in het zonnetje zitten. We hebben geen handdoek meegenomen, gewoon omdat ik geen zin had om te sjouwen. Dus wachten we geduldig op de warme stenen tot we droog zijn. Ondertussen kijken we uit over de zee naar de mensen die zwemmen of naar de boulevard waar mensen voorbijlopen. Het is heerlijk vertoeven hier met het ruisen van de zee, het koele briesje en het zonnetje. Het duurt niet lang voor we droog genoeg zijn onze kleren weer aan te trekken. Dan lopen we verder langs de boulevard. We klimmen de heuvel op naar de St. Georgekerk en de klokkentoren. In deze warmte is het een pittige klim. Dus als we boven zijn, zijn we wel weer toe aan een duik in de zee, het zweet loopt alweer in straaltjes van mijn rug af. Als het aan Wouter ligt, lopen we ook meteen weer naar beneden om in de zee te duiken. In plaats daarvan bezoeken we de kerk, wat niet helemaal naar de zin van Wouter is.

De St. Georgekerk is, zoals zoveel gebouwen hier in Piran, door een Venetiaanse architect gebouwd. Aan de zijkant van de kerk kunnen we alvast door de openstaande deuren naar binnen gluren. Een ijzeren hek zorgt ervoor dat we niet naar binnen kunnen dus lopen we een stukje om naar de ingang. Eerst lopen we door het museum met zijn mooie relieken voor we naar de kerk zelf gaan. Het is een mooie en ruime kerk met een plafond vol met mooie schilderingen. We kijken in alle rust rond in de mooie kerk voor we weer de warmte in gaan.

Buiten kijken we vanaf de heuvel uit over de rode daken van Piran met er achter de blauwe Adriatische zee. Wat een mooi uitzicht! Naast de kerk staat de klokkentoren. Dit is een kleine versie van de toren die ook op het San Marcoplein in Venetië staat. We zien het alle drie niet zitten om met deze temperatuur naar boven te klimmen, dus lopen we verder. Tijd om door de smalle straten van Piran te dwalen. Trappetje op, trappetje af, hoekje om. Deze stad is gemaakt om te dwalen, gewoon zonder doel de leuke straten verkennen.

Soms kom je op een pleintje uit, dan weer loop je tegen een trap aan of loop je onder een boog door. Elke straat heeft wel gebouwen in verschillende kleuren. In een andere straat hangt er weer kleurrijke was boven je hoofd te drogen. Het is geen groot centrum dus als snel komen we weer uit op het Tartiniplein en zetten we weer koers naar de boulevard. Hier vinden we een leuk restaurant met uitzicht op de zee. In eerste instantie bestellen we alleen een drankje, maar lunch is ook niet verkeerd. Dus even later staat er een tosti voor Wouter’s neus net als bij Eamon en bij mij een salade. Dat smaakt goed!

Omdat Wouter nog graag een keer wil zwemmen, verplaatsen we na de lunch weer naar de rotsen. Samen met Wouter neem ik nog een keer een duik in het water. Wat is Piran toch een heerlijke plek. Struinen door het oude centrum en daarna afkoelen in de zee. Heerlijk! En natuurlijk kan een tweede ijsje niet uitblijven. Dus na het zwemmen kopen we een ijsje bij dezelfde ijstent. Onder het genot van het ijsje drogen we op in de zon. Een goede afsluiting van ons bezoek aan Piran. Tijd om weer verder Slovenië in te trekken.